Ik ben zo moe na het hardlopen

Ik had al 1x eerder een marathon gelopen. De marathon van Rotterdam. En dat smaakte naar meer. Door mijn man kon ik met zijn hardloopclub mee naar New York om daar de marathon van New York te gaan lopen. Geweldig. Vol enthousiasme ging ik verder met mijn training. De hele zomer zat ik in een flow van het lopen. Nooit stond het me tegen. Ik had tenslotte ook een doel. 6 weken voor de marathon van New York begon ik de kriebels te krijgen. Had ik wel voldoende getraind? Had ik wel genoeg trainingen op snelheid gedaan? Moest ik toch nog niet een lange duurloop er extra aan toevoegen? Ik wilde zo graag goed presteren in New York. In plaats dat ik nu vertrouwen had opgebouwd, werd ik juist onzeker. En door die onzekerheid ging ik eigenlijk alleen maar meer trainen. 4 weken voor de start voelde ik alsof ik wel 100 km kon hardlopen. Het ging goed, ik voelde me goed. Had totaal geen blessures. Alles ging volgens plan. Als ik toen naar mijn lijf had geluisterd dan was het misschien wel goed gegaan. Door de flow waar ik in zat wilde ik alleen maar meer trainen en dat deed ik ook. Ook om mijn onzekerheid weg te halen. En dat voelde goed. Dacht ik.
De laatste 2 weken van de marathon werd ik meer moe dan anders. Ik dacht dat het door de spanningen kwam. Ik kreeg wat minder zin trainen. Ik vond dat totaal niet raar. Ik schoof alles op de spanningen.

New York here I come. Kom maar door met de marathon. Ik was er klaar voor. En dat was ik ook. Alleen na 27 km klapte ik opeens in. Ik kon niet meer. Mijn benen wilde niet meer. Ik heb de marathon uitgelopen. Alleen na de 27 km was het meer wandelen dan hardlopen. Kapot was ik. Was ik te snel gestart? Had ik teveel last van spanningen gehad? Waarom gingen mijn trainingen zo goed? Waarom had ik met de trainingen met gemak meer dan 30 km kunnen lopen en klapte ik nu opeens in? De dagen na de marathon was ik niet alleen teleurgesteld in mijn resultaat. Ik was ook ontzettend moe. Ik sliep heel erg veel. Ik had ook een kort lontje. Ik had ook even geen zin trainen. Dat duurde een week. Ik wilde mijn tijd verbeteren. Dit moest toch beter kunnen. Ik zou een revanche doen bij de wintermarathon in Apeldoorn ongeveer 3 maanden later. Dat moest kunnen. Dus in pakte mijn trainingen weer op. Je moet daarbij weten dat ik een fysiek beroep heb en 40 uur in de week werk. Ik ben ook geen stilzitter en ben altijd wel met iets bezit.

De flow waar ik in had gezeten was helemaal weg. Ik was na een training ontzettend moe. Het werd van kwaad tot erger. Op een dag las ik in de ochtend de krant en merkte dat ik in slaap viel tijdens het lezen, terwijl ik net wakker was. Dit kon niet langer. Wat was er met me aan de hand. Ik heb toen een afspraak gemaakt met de sportarts. En na wat testen kwam het hoge woord eruit. Mevrouw u bent overtraint! Ik begon te lachen. Natuurlijk ben ik niet overtraind. Ik? Nee joh, dat zijn alleen professionele hardlopers. Ik toch niet. Ik mocht een half jaar niet hardlopen en /of rustig sporten. Zeker geen intensieve belasting.

Dat was uiteraard tegen dovemans oren gezegd. Ik rustig aan? Ik wilde weer een marathon lopen en bleef gewoon doorwerken. Dus ik gooide het advies in de wind en ging weer trainen. Dat lukte uiteraard niet. Op een dag was ik zo moe dat ik echt gewoon bijna niet kon werken. Dat was het punt dat ik dacht… je hebt echt rust nodig. En die heb ik toen genomen. Een half in de rustbank.
Wat is nu eigenlijk overtraindheid?

Het is een onbalans tussen training en herstel. Bij elke training geef je je lichaam een prikkel. Dat is goed want daardoor wordt je ook beter. Je lichaam heeft alleen ook de tijd nodig deze trainingsprikkel te verwerken. Dit noemen ze overcompensatie. Daar wordt je dus ook sterker en beter van. Wanneer je meer traint dan je lichaam aan kan, ontstaat overtraindheid.

Er zijn 3 soorten overtraindheid:
1. Mechanische overtraindheid – dit zijn vaak klachten als spierpijn en overbelasting
2. Metabole overtraindheid – spieren raken sneller dan normaal vermoeid. Dit noemen ze ook vaak ‘overreaching’. Je levert dan duidelijk in op je prestaties
3. Overtrainingssyndroom – je autonome zenuwstelsel is dan niet meer in balans. Het autonome zenuwstelsel regelt vooral de werking van inwendige organen, onder andere de ademhaling, de spijsvertering en het verwijden en vernauwen van bloedvaten en het beïnvloedt ook de hartslag. Dit noemen e ook wel chronische metabole overtraindheid.
Uit mijn verhaal heb je al wat symptomen kunnen halen. Soms is het heel moeilijk om overtraindheid te herkennen. Het sluimert er langzaam in. Je hebt het in het begin echt niet in de gaten. Naast vermoeidheid en prikkelbaarheid zijn er nog veel meer symptomen die op een gegeven moment kunnen ontstaan. Ik zal er een paar opsommen: gewichtsverlies die niet te verklaren is, hartritmestoornis, gebrek aan eetlust, concentratieproblemen, veranderingen van je emoties (lhuilbuien, kort lontje). Het komt er in het kort op neer dat je je niet lekker in je vel voelt zitten.

Je kunt zelf checken of er eventueel sprake kan zijn van overtraindheid. Dit doe je door je ochtendpols te checken. Als je deze ongeveer 5 tot 10 slagen meer is dan je normaal hebt en je hebt ook bovenstaande symptomen dan kan er dus sprake zijn van overtraindheid. Meet dit niet als je de avond ervoor een paar biertje teveel hebt gedronken want dan heb je ook een verhoogde hartslag. Was mijn overtraindheid een kwestie van teveel trainingsuren? Achteraf gezien denk ik zelf van niet. Ik werkte ook 40 uur in de week en mijn werk is zeer fysiek. Ik fietste naar mijn werk heen en terug (11 km per rit) en daarnaast deed ik ook nog veel andere dingen. Kortom, ik gaf mijn lichaam geen tijd om te herstellen. Ik nam totaal geen rust.

Herken je dit verhaal of de symptomen? Dan wil je zeker weten wat je er aan kan doen. Echt rust nemen. Dat is echt de enige oplossing. En dan bedoel ik niet minder trainingen, verminderde snelheden, andere trainingsintensiteit. Echt rust. Wat wel kan is wandelen, fietsen of zwemmen. Wanneer je denkt dat je er tegen aan zit, dan is uit wetenschappelijk onderzoek naar voren gekomen dat crosstraining zowel preventief als therapeutisch kan helpen.

Wanneer je licht overtraind bent dan kan je na 2 weken rust alweer je training oppakken. Echter, wanneer je veel van de symptomen hebt zoals ik heb omschreven, hou er dan rekening mee dat je een paar maanden rust nodig hebt om terug te komen. Ga je toch door dan bestaat zelfs de kans dat je een burn-out kunt krijgen.

Om te voorkomen dat je overtraind raakt is het verstandig om je trainingsschema goed aan te houden. Geen extra trainingen toe te voegen omdat je denkt dat je te weinig traint. Goed te luisteren naar je lijf. Als je moe bent, neem dan even een dagje rust. Een schema is niet heilig. Je lijf wel. Verwend je lijf dan ook na een intensieve belasting. Eet goed, slaap indien nodig na een flinke duurtraining, neem in ieder geval goed rust. Neem een lekker douche of bad. En blijf plezier hebben in het lopen.
Na een half jaar rust ben ik weer mijn trainingen op gaan pakken. Geen marathons meer. Ik wilde eerst weer vertrouwen krijgen in het lopen en ben korte afstand wedstrijden gaan lopen. En de volgende marathon komt er echt nog wel weer een keer. En dan ga ik beter voor mezelf zorgen met veel meer rust.

Wil je meer weten over overtraindheid of heb je er vragen over? Mail me dan met je vragen en ik dan kan ik je voorzien van wat tips.